Schoolvendetta

Nog steeds niet klachtenvrij helaas, dus maar weer achter mn laptop gedoken om vanaf een afstandje zo het webinar te managen en ondertussen spookt de school van mijn zoon door mijn hoofd en twijfel ik of ik mijn gedachten aan het digitale papier moet toevertrouwen, maar na wederom een slapeloze nacht helpt het om er misschien wat luchtiger naar te kijken.

 

De school van mijn zoon en ik zijn op zijn zachtst gezegd op dit moment geen vriendjes. Miss positiviteit, miss oplossing, miss empathie, ik heb ze allemaal ingezet om tot een goede oplossing te komen, maar stuit op een muur van NEE. De teamleider was persoonlijk betrokken bij het incident en nu moet mijn zoon dood, figuurlijk gesproken dan, al zal ze hem vast een coronaatje hebben toegewenst vermoed ik (en vice versa).

 

Laat ik bij het begin beginnen. Mijn zoon, niet de meest gemotiveerde schoolleerling die het Wolfert huisvest, bevraagt vanaf het begin het onderwijssysteem. Hij is op zoek naar nut en noodzaak van de info die verplicht zijn hoofd in moet en vraagt zich af of de kennismaatschappij in deze vorm niet allang passé is (leesopdracht: zoek de 'appel-valt-niet-ver-van-de-boom' onderdelen). 'Mam, wat doe jij in je werk met de stelling van pythagoras? Waarom leer ik bij economie niets over crypto? Zijn alle vakken, die ik krijg niet gewoon geschiedenislessen?' Zo maar wat vragen, die de de revue hebben gepasseerd. Ondertussen studeert hij bijna af aan de Tiktok- en Youtube-academie en heeft hij met € 350,- winst zijn 1e digitale kunstwerk verkocht.

 

Gestart op het zuidergymnasium, via havo-vwo, havo zit hij nu in mavo4, miscalculatie bij het inleveren van een laatste opdracht Nederlands vorig jaar. Ik heb mijn zorgen geuit aan school, dat ik bang bent dat hij nog meer gaat onderpresteren, maar gezien zijn vele afwezigheid (ivm ziekte), corona en dat hij toch nog niet weet wat hij wil is een jaartje (nog) rustiger aandoen misschien wel goed. Hij kan ook een extra vak volgen om zo terug te stromen naar de havo. Ik heb nog gevraagd of hij misschien getoetst kan worden op hoogbegaafdheid, maar het vermoeden was dat hij dat niet was 'al ben ik natuurlijk geen expert' voegde degene er wijselijk aan toe. Kind wilde zelf niet nog een etiketje (zijn verzameling was al compleet) en vond de mavo wel prima, hoefde hij nog minder te doen voor school.

 

Het begon goed, NOT. Met 1 vd mentoren van mavo4 had hij een akkefietje gehad in de 3e, wat nooit was uitgepraat. Mijn zoon kon geen beeldend, tekenen of drama volgen (ook niet op havo-niveau alvast) en oh ja, er waren te weinig aanmeldingen voor Duits, dus werd hij automatisch ingedeeld bij Frans. Een vak waar hij op havo bijna geen les in had gevolgd vanwege de wisseling van 4 (!!!) leraren en waar hij aan het eind dus een 3 voor stond (voor havo Duits stond hij een 7). Ook hier was Duits op een hoger niveau volgen niet mogelijk. Ik speelde nog de Dalton-kaart, waar volgens de visie de bedenkers prat gaan op zelfstandigheid, maar dan zou er toch een docent extra werk moeten doen voor mijn zoon, het antwoord bleef NEE.

 

Meteen aan het begin van het schooljaar ging de klas op mini kamp: 3 dagen Texel. Ook daar ging het geweldig. Op dag 1 kregen een aantal leerlingen ruzie met een andere school (yeps, mijn zoon was daar 1 van). Leerlingen vd andere school waren hen aan het uitdagen, 1 van hen gooide een steen tegen het hoofd van een meisje, waarop T verhaal ging halen. Toen de leerling riep 'wat moet jij nou, kkrneger?' was uitpraten geen optie meer voor mijn zoon, maar haalde hij uit. Dag 2 verzwikte hij zijn enkel tijdens voetbal, toen ze in de avond een strandwandeling wilde maken vroeg hij of hij achterop de fiets mocht meerijden, omdat hij niet én kon fietsen én kon lopen, maar de docent negeerde hem (versie docent is dat ze dit niet heeft gehoord, wat ook zo maar waar kan zijn). Hij sprong bij iemand achterop, maar is door een andere docent terecht gewezen. Toen hij uit wilde leggen waarom hij zelf niet kon fietsen, was de docent daar niet in geinteresseerd, waarop T boos naar zijn kamer is gelopen. Hij bleef dan maar helemaal thuis. Ging de laatste dag dan wel goed hoor ik u denken, maar nee, ook daar ging het mis. Na het eten was het wachten op de bus. Een groepje leerlingen hield zich op in de hal om op de anderen te wachten. Ze zaten wat te kletsen op hun koffers. T had zelf een tas, dus was op een koffer naast zijn vriendin gaan zitten, niet wetende dat dat de koffer was van de docent. Jawel, dezelfde docent waar hij de dag daarvoor gedoe mee had. Die zag mijn zoon dan ook ineens op zijn koffer zitten en is op hem afgestormd om hem zonder waarschuwing van achteren aan te vallen en hardhandig van zijn koffer af te duwen. In zijn schrikreactie is T toen erg boos geworden en heeft de docent dat op een niet al te vriendelijke manier laten weten. Conclusie: 3 dagen schorsing.

 

Tijdens het schorsingsgesprek is het alleen gegaan over de reactie van mijn zoon, die terecht niet gepast was. Ik stond achter de school 'kind, dit kan echt niet' we gaan hier eens goed over praten en over hebben. Thuisgekomen hebben we een lijstje gemaakt met afspraken en consequenties. Ook heb ik een afspraak gemaakt met een EMDR-therapeut, want ineens bedacht ik dat de gewapende roofoverval van net voor de vakantie wel eens mede van invloed kon zijn op de extreme reactie. De vraag 'meneer, waarom moest u mij nou zo hard van uw koffer duwen?' is ook in de dagen daarna onbeantwoord gebleven.

 

Fast forward, we hebben namelijk een leuk mentorgesprek gehad, ook bij het stagebezoek was het koek-en-ei en ik ging er van uit dat de lucht was geklaard. Boy was I wrong. Buitengym, oktober! Het was erg koud en de halve klas had een trui aan over de gymkleding. Dat was niet de bedoeling. T was de eerste die werd aangesproken, 'maar iedereen...' pruttelde hij nog en deed zijn trui uit, want de docent had gezegd dat hij ook de andere leerlingen ging aanspreken. Dat deed hij alleen niet. Na 5 minuten deed hij dan ook zijn trui weer aan, waarop hij weer werd aangesproken. Een reactie zou dan kunnen zijn 'ja meester, oké meester.' maar niet mijn zoon, die wilde namelijk graag weten waarom hij de enige was die hierop werd aangesproken en als de regel voor iedereen geldt, dan moet iedereen ook zijn trui uit doen en niet alleen hij. De discussie escaleerde, mijn zoon moest in zijn hok en luisteren, waarop hij boos de les uitliep. Ik stuurde de school een mail, dat ik me zorgen maakte over zijn gedrag op school en er werd een afspraak gepland (en 2 keer verzet naar uiteindelijk 20 december!).

 

En nu komen we bij het begin van de werkelijke strijd: de docent Nederlands. Begin december komt mijn zoon laaiend thuis. 'DIE *** DOCENT!' Er zaten nog wat spellingstechnisch correcte bijvoegelijke naamwoorden voor, maar gezien het tijdstip zal ik die hier buiten beschouwing laten. Ik laat hem uitrazen en vraag daarna wat er aan de hand is. Hij vroeg na de uitleg van de docent of hij een laptop mocht gaan halen, maar hij moest zijn spullen gewoon op orde hebben, dus dat werd geweigerd, alleen stak daarna een andere leerling zijn hand op met exact dezelfde vraag en die mocht wel gaan. Er waren alleen nog meer leerlingen die hun spullen niet op orde hadden, dus werd er gevraagd of hij dan een paar laptops mee zou kunnen nemen. Bij terugkomst bleek dat dat niet mocht van de IT-afdeling en gaf de docent de andere leerlingen toch ook maar toestemming om er 1 te gaan halen. Ook mijn zoon mocht met Gods gratie, alleen kon ze het niet laten om hem tegen het eind van de les nog een negatieve sneer te geven, dat hij zo weinig had gedaan in de les. 'Mam, ik ben echt gelijk aan het werk gegaan. En ze weet dat ik dyslexie heb.' om te vervolgen met het verhaal dat het eigenlijk al maanden niet lekker gaat in de les. 'Ze moet mij altijd hebben, ze negeert me als ik iets vraag, als iemand tegen mij praat krijg ik daar de schuld van, etc.' Moeders besloot de docent te mailen (there are always 2 sides to every story), maar in plaats van antwoord te geven op mijn laptopvraag kreeg ik een hele tirade over de houding van mijn zoon in de klas met de mentor en de teamleider in de CC. Mijn zoon had gelijk, dit speelde dus al maanden. Niet alleen had mijn zoon een probleem met de docent, de docent ook met mijn zoon. Wat was hier aan gedaan? NIKS.

 

Dit nemen we dan meteen mooi mee in het gesprek wat gepland staat, dacht ik nog, maar helaas, het is lekker door blijven sudderen elke les. Er werd een stilzwijgende afspraak gemaakt, dat hij maar lekker in de aula moest gaan werken als het hem in de les niet beviel, wat hij dus ook al een aantal keer had gedaan. Totdat de bom barstte op 17 december. T gaat zitten in de les op zijn vaste plek, naast hem is de stoel leeg, dus dacht een klasgenootje 'ik ga lekker naast hem zitten'. In plaats van de klasgenoot hierop aan te spreken betrok ze T op een negatieve manier in het gesprek 'Je moet niet naast hem gaan zitten joh. Hij gaat dan alleen vervelend doen.' waarop mijn zoon vroeg, waarom ze het over hem moest hebben. Hij werd genegeerd en ze vervolgde tegen zijn klasgenoot. 'Zie je, hij begint nu al. Dit gaat mis.' Hij probeerde het nog met een 'mevrouw' maar kreeg een vernietigende blik, waarop hij zijn spullen pakte en de klas uitliep om weer in de aula te gaan werken. Blijkbaar had ze de verdere les ook niet onder controle, want nog 2 andere leerlingen voegden zich bij T, ze waren er uitgestuurd en vonden elkaar in hun mening over deze docent. Alleen besloot ze deze keer T ook op verwijderen te zetten in Magister.

 

Tegen het eind van de les liepen de heren terug naar de les om met de docent te praten, maar die weigerde hen te woord te staan, wederom mijn zoon negerend. Hij besloot het na de pauze nog een keer te proberen. Hij stond voor de deur van de les en vroeg aan haar waarom ze had besloten om hem nu op verwijderen te zetten? Ze gaf geen antwoord en wilde hem wegduwen voor de deur. Daarop vroeg hij het iets minder vriendelijk en liep ze weg om de teamleider te halen. Ondertussen was ook de klas gearriveerd. De teamleider kwam als een woeste stier op hem afgestormd. Met een 'wie-the-fuck-denk-jij-dat-je-bent' houding moest hij plaats maken waarop hij uiterst vriendelijk vroeg of ze niet zo tegen hem wilde schreeuwen. Laat ik het op zijn vriendelijkst zeggen: dit had geen de-escalerende werking. Sterker nog, uiteindelijk heeft mijn zoon haar de huid volgescholden en ben ik gebeld.Ik had een met-vlekken-in-haar-nek-en-stoom-uit-haar-oren teamleider voor me, die niet in staat was om met mij of mijn zoon een gesprek te voeren. Ik gaf aan hoe vervelend ik het voor haar vond en zou wel weer een stevig gesprek voeren met mijn zoon.

 

Ze moest er zelf het weekend even over nadenken en dat heeft ze gedaan: mijn zoon moest dood. Nou ja, in ieder geval heel ver bij haar uit de buurt blijven, voorgoed. Het gesprek werd verplaatst van 20 naar 23 december en begon heel amicaal 'zo jongen, een 9,3 gehaald voor je Engels, die ga je zeker herkansen voor een 9,7?' om bijna uit het niets te vervolgen met 'wat er is gebeurd vorige week, kan echt niet. Je wordt weer geschorst. En ons beleid is 2x schorsen is verwijderen, maar aangezien we je als examenkandidaat niet kunnen verwijderen kun je kiezen tussen thuisonderwijs of het OPDC, maar je bent hoe dan ook niet meer welkom op deze school.' Om ons vervolgens richting het OPDC te praten, een plek voor jongeren met complexe gedragsproblematiek. Eigenlijk een tijdelijke voorziening, maar er werd heel goed duidelijk gemaakt dat ze er alles aan ging doen om dat tot en met het eindexamen in te zetten voor T. Verwerkingstijd was er niet. En terwijl ik de dolk uit mijn rug probeerde te friemelen zocht ik in de muur van NEE een opening. Ik vind echt dat het gedrag van mijn zoon niet kan, hij heeft er nog veel in te leren, maar moeten wij als volwassenen daar niet in ondersteunen? Is er alles aan gedaan om dit gedrag te voorkomen? Kunnen we niet kijken, eventueel met externen, of er nog iets aan te doen is op school? NEE, NEE, NEE, NEE. Mevrouw had er over nagedacht, mevrouw had besloten, mevrouw's wil is wet.

 

'Mam, ik had ook moeten gaan huilen, dan was ik waarschijnlijk wel geholpen' troostte mijn zoon me in de auto. Overstuur ging ik naar huis, maar voelde dat dit niet klopte.  Ik ging op zoek naar de 2x schorsen=verwijderen-regel (zelfs de onderwijsinspectie kent deze niet). Ik dook in de belangrijke documenten online: het leerlingstatuut, het schoolplan, het ondersteuningsplan, het klachtenreglement en stuurde de capo di capi een mail met aanvullende vragen: Waar kan ik de regel vinden? Wat heeft school gedaan aan ondersteuning of om dit gedrag te voorkomen? Is er overleg geweest met de koersconsulent? Waar sta ik als ouder, want volgens jullie ouderschapsplan doen we het toch samen, de dynamische driehoek. Nou niks dynamisch aan deze stenen muur. Moeders moet ook aan de kant, alsof ik in dezelfde gang heb gestaan.

 

De volgende dag belde ik de school om de directeur te spreken. Ik smeekte om een gesprek, mailde hem en kreeg als antwoord 'ik ben niet inhoudelijk betrokken.' Lees: het is 1 dag voor de kerstvakantie, we zitten weer met een lockdown, ik heb geen zin in een gesprek met u, we zijn allemaal toe aan vakantie. Ik werd afgescheept met een uitnodiging door de teamleider in het nieuwe jaar, waar ze me nog een keertje de 2 opties zou uitleggen. HALLO?!?! De opties zijn me duidelijk, de weg ernaar toe alleen niet.

 

Ik ga jullie niet vertellen hoe mijn kerstvakantie was, maar op 1e kerstavond een huilend kind in je armen hebben, die aangeeft wat een mislukking hij wel niet is, terwijl hij zo zijn best doet, hij juist naar de docent wilde gaan om het op te lossen om geen problemen te krijgen, dat doet iets met je. Ik werd hun strijd ingezogen. Ik heb nog net niet de fakkeldrager gemaild of hij wellicht in de vakantie een gaatje had om ergens langs te gaan. Ook heb ik de mail met het docentenonderzoek op het laatst niet naar de hele school gemaild, ik heb wel een voormalig docent gemaild waar mijn zoon een goede band mee had, maar die heb ik de dag daarna meteen weer gemaild: het is niet zijn strijd. Wel een klacht ingediend bij de klachtenfunctionaris van BOOR, zelf hulp gezocht en onderzoek voor hoogbegaafdheid aangevraagd en geinformeerd naar alternatieve mogelijkheden.

 

Nou, nou wat een verhaal, hoor ik je denken (of je bent al afgehaakt vanwege de lap tekst), maar als je er nog bent, the story continues, en hoe! Maandag 10 januari heb ik mijn ego opzij gezet en ben toch naar de afspraak gegaan, de directeur was tijdens het 1e gesprek ook redelijk, we gaan vast kijken wat de beste oplossing is voor ons allen, maar tot mijn verbazing was de directeur niet aanwezig. De teamleider had wel iemand anders ter versterking meegenomen, de ondersteuningscoordinator. Het werd een herhaling van zetten. Toen de ondersteuningscoordinator tegen het eind nog een opening probeerde te vinden met de woorden 'Ik ga helemaal niet over de opties, maar wat zou u zelf nog als een reëele optie zien?' werd deze vraag hoofdschuddend beantwoord. Ik kon op mijn kop gaan staan, ik had het ei van Columbus kunnen presenteren, er werd naarstig gewacht op de punt achter mijn verhaal om nog een keer duidelijk te maken: thuisonderwijs of OPDC. Ik ging met beide niet akkoord, ontving graag snel de schorsingsbrief en de door school geleverde ondersteuning om bezwaar te kunnen maken. Omdat er geen ondersteuning is geleverd vanuit school, er was blijkbaar 1 mail gestuurd in oktober, die nooit is aangekomen, wendde de teamleider zich tot de ondersteuningscoordinator: 'we kunnen wel wat vinden nog, toch, van vorige jaren? Toen heeft hij toch ondersteuning gehad?' Ja op leren leren en leren plannen, maar niet op gedrag, maar die opmerking mocht ook niet baten, het dossier moest gevuld, ze moest hoe dan ook haar gelijk krijgen.

 

Ik belde weer met de directeur, die me met een aanvankelijke 'ik wil het proces niet verstoren'-excuus wilde afwimpelen, maar het proces was al verstoord, de teamleider is persoonlijk betrokken, ik wil gewoon een gesprek in plaats van een zendingsgesprek met een in beton gegoten beslissing. Hij stemde toe en ging ook kijken wat er technisch mogelijk was om mijn zoon aangehaakt te houden (ook op mijn verzoek). Kan er niet gewoon een laptop mee en als hij vervelend is klap je die dicht? grapte ik. Hij ging zijn best doen. Ik moest zelf achter de afspraak aan, die gepland werd op 20 januari!

 

De volgende dag ontving ik een brief, niet de brief met uitleg over de schorsing en de daarop volgende beslissing (nooit meer welkom op school), maar een brief van leerplicht. Er was melding gemaakt van ongeoorloofd verzuim. Ik verschoot en belde met de leerplichtambtenaar. 'Ja, school heeft een melding gemaakt dat u OPDC weigert en dus onderwijs, u bent strafbaar. Ik heb school zelf nog niet te pakken gehad over de melding.' Na een hernieuwde klacht werd mij medegedeeld, dat duidelijk was waar T was en dat de melding dus niet had mogen plaatsvinden. Na lang aandringen ontving ik eindelijk die vrijdag de schorsingsbrief en wat uitdraaien van een logboek, waaruit duidelijk bleek, dat school niets heeft gedaan ter ondersteuning.

 

In de brief staat een andere lezing van het gebeuren (maar aangezien ikzelf de betreffende docent nog nooit gesproken heb en er zelf niet bij ben geweest, ga ik er gemakshalve maar van uit, dat de waarheid in het midden ligt). Verder staat er in dat mijn zoon 2 dagen wordt geschorst (HUH?!?!), dat ik de schorsing een te zware straf vind (nooit  gezegd) om vervolgens te hebben over 'We realiseren ons dat deze maatregel een consequentie heeft want dit is de tweede keer dit schooljaar dat uw zoon wordt geschorst.....Wij zijn dan ook van mening dat dat Tidjane tot aan zijn eindexamen geen lessen meer kan volgen op Wolfert Dalton.' Saillant detail: in T's klas zit een leerling, die voor de 3e keer is geschorst, 1x omdat ze een leerkracht fysiek van de trap af heeft getrapt, maar blijkbaar is in een boze bui iemand uitschelden grensoverschrijdender. Mijn bezwaarschrift was in een half uur geschreven.

 

Ik deed nog een poging tot een oplossing bij de directeur. We regelen herstelgesprekken om een ieder de kans te geven zijn/haar verhaal te doen (en excuses te maken), er worden duidelijke afspraken gemaakt, die wekelijks worden geëvalueerd, er wordt hulpverlening ingezet en parallel starten we de normale intake voor het OPDC met de vraag of de plek warm gehouden kan worden, zodra mijn zoon dan weer over de schreef gaat (DE grote angst van de teamleider en nu blijkbaar dus van de hele school) gaat hij linea recta naar het OPDC. Onbespreekbaar. Ondertussen is er nog niets geregeld om mijn zoon aan te laten haken bij de school en heeft hij voor zijn gevoel nog steeds vakantie. Ik hoor hem zelfs trots tegen een vriend zeggen, dat andere klasgenoten nu ook gaan kijken of ze niet geschorst kunnen worden als je dan niks voor school hoeft te doen. Volgens mij hebben we het dan goed geregeld met elkaar als volwassenen :S.

 

Het houdt niet op..... We krijgen een corona-mail, de leerlingen die vanwege corona thuis zitten krijgen nu de gelegenheid om via een buddy mee te kijken in de klas. Stiekem denk ik dat ik de school geinspireerd heb met mijn idee en ik meld direct mijn zoon aan, geen reactie. Ik heb op zich een prettig gesprek met de directeur, we komen er niet uit. Van wat hij gehoord heeft is het OPDC op dit moment de beste oplossing, ik denk daar anders over. Er komen wel 3 actiepunten uit: hij informeert naar het alternatieve plan, waar ik nog niets over heb gehoord, hij gaat in gesprek hoe T aan te laten haken om hem niet in de werkelozenstand te houden en wil een gesprek met T zelf. Eindelijk iemand die naar hem wil luisteren, dacht ik nog. In het gespreksverslag komt echter te staan, dat dat gesprek als doel heeft om het belang vh OPDC-traject te duiden (we blijven in de my way or the highway-stand van de teamleider, je vraagt je toch af wie de school runt).

 

Enkele dagen later moet de hele klas in quarantaine, te veel besmettingen. We ontvangen de link voor thuisonderwijs, maar als mijn zoon maandag inlogt, wordt hij zonder pardon (en uitleg) verwijderd. Ik mail de docent in kwestie, geen reactie. Ook bij de volgende les is het raak, die docent mailt wel terug 'u ontvangt een reactie van de schoolleiding.' Ik ben sneller, ik stel weer vragen, geen reactie. Totdat we ineens een screenshot ontvangen. De teamleider heeft het voltallige team gemaild (en de leerlingen), dat Tidjane verwijderd moet worden uit de lessen, bijna in jippiejajee-stemming. Ik besluit om meteen een directe klacht over de teamleider in te dienen bij BOOR (de 2xschorsing=verwijderenleugen, de treitermelding bij leerplicht, niet informeren naar een alternatief, niet of nauwelijks reageren op de mail en nu deze mail, het was voor mij de druppel). Netjes als ik ben zet ik de directeur in  de CC. Ik vermoed, dat die hierover contact heeft gehad, want in de avond wordt mijn zoon ook nog eens zonder pardon uit zijn schoolmail verwijderd midden in het beantwoorden van een docent. Ik ging in standje teamleider: vlekken in mijn nek en stoom uit mijn oren.

 

De klacht heeft geholpen, de volgende dag werd T's account hersteld en volgden er excuses van de directeur en de teamleider. Mijn reactie 'Voorts spijt het mij ook oprecht dat er onfortuinlijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, maar waar mijn zoon hiervoor keihard en buitenproportioneel wordt afgestraft, ontvang ik van u en de teamleider een excuses om het mee af te doen. Als uw intentie oprecht is om in gesprek te blijven zou het ons allen sieren om ieders aandeel te zien, erkennen en verantwoordelijkheid voor te nemen.' Denk jij ook wat ik denk? Inderdaad daar komt geen reactie op, mark my words. Wel ontving ik ineens een reactie op mijn vragen, tenminste op een deel daarvan, want de vraag bleef 'waarom mijn zoon niet online kan deelnemen aan de lessen'.  Van de teamleider kreeg ik een quote uit haar eigen schorsingsbrief 'hij mag niet deelnemen aan de lessen' dus ook niet de online lessen en de directeur kwam eerst met dit statement 'Gezien de situatie waarin we menen dat onderwijs buiten school meer kans geeft op succes dan het onderwijs volgen in school hebben we besloten dat T niet deelneemt aan de online lessen. Dit doen we in het belang van de T (focus op de route die voor hem ligt) en in het belang van de medewerkers (in het kader van sociale veiligheid).' Als u deze zin wel begrijpt kunt u mailen naar ikbegrijpdezezinwel@wolfert.nl. Bij navraag volgde deze: 'dat het toelaten van uw zoon tot het 'digitale klaslokaal' voor sociale onveiligheid zorgt gezien de onderlinge verstandhouding.' Ik heb geen klompen, maar anders..... Met het opschrijven van dit stuk ontvang ik een mail van Koers VO, dat zij hadden geadviseerd om mijn zoon toegang te geven tot de online lessen.

 

Morgen mag ik nog in gesprek met de rector. Ik denk, dat hij gaat adviseren dat het OPDC zo'n goed idee is voor mijn inmiddels tot public enemy number 1 uitgemaakte Willem Holleeder van het Wolfert Dalton. Ondertussen ben ik er achter dat vliegtickets echt vele malen goedkoper zijn buiten de schoolvakanties om, dus misschien moet ik dat thuisonderwijs toch maar een kans geven, economie leren in Dubai, biologie op Madagaskar en tussendoor meteen wat AK. We zijn er zo aan toe. Scheelt ook weer een hoop schrijfwerk, want dat het goed komt met mijn zoon, daar ben ik van overtuigd. En dat is dan niet DANKZIJ, maar ONDANKS deze school. Dat is toch correct Nederlands, juf?

 

P.s.Mijn zoon is echt fout geweest, de testosteronbom van 16 mag hier ook echt op worden aangesproken, gesanctioneerd en begrensd, maar naar mijn idee heeft de school ook niet helemaal correct gehandeld (en ook ik wil wel hand in eigen boezem steken). We gaan hier volledig aan voorbij en missen dus ook een kans om samen te leren en wel weer positieve ervaringen op te doen met elkaar (ik ben namelijk ook echt wel heel leuk en mijn zoon ook).