Het begon met wat onschuldig gepeuter in mijn rechteroor. Met mijn veel te lange pinknagel zat ik gedachteloos wat te wroeten. Het beetje bloed deed me maar stoppen. Daarna was mijn oor wat gevoelig, maar dat gaat vanzelf wel over. De volgende dag voelde ik het nog, maar ook toen de gedachte ‘het gaat wel weer over.’ Business as usual was het.
Woensdag heb ik ook gewoon de mozaïekworkshop door laten gaan. Als ik met een oorontsteking een heel festival kan draaien (compassiefestival in theater Zuidplein, toen het allemaal nog mocht), dan moet een workshopje ook wel gaan. En dat ging ook. Totdat ik die avond het vervelende gevoel niet meer kon negeren. Mijn rechteroor klopte alsof het een boze buurman was die voor de zoveelste keer kwam verzoeken het geluid zachter te zetten. Ik kreeg ook koortsaanvallen en besloot dat ik dan toch maar de dokter zou bellen.
‘Heeft u nu koorts?’ was een vraag die me met mijn NEE meteen lanceerde naar de volgende dag. Die dag deed ik dan ook maar rustig aan, wat nurofen in mijn mik en gewoon verticaal werken. Ik ging ook maar wat vroeger naar bed, een goede nachtrust zal mijn oor goed doen en misschien kan ik de doktersafspraak dan zelfs wel afzeggen, was mijn ijdele hoop. Helaas is rechts de kant waar ik altijd op slaap en hoewel ik links begon schoot ik rond half 2 wakker. Ik lag op mijn rug, maar voelde me heel beroerd. Ik ging maar even plassen om daarna gewoon weer in slaap te vallen, maar mijn lijf had andere plannen. Waarschijnlijk was ik op mijn oor gedraaid en de pijn die dat teweeg had gebracht had me enorm misselijk gemaakt. De macaroni van die avond kwam dan ook via de verkeerde uitgang in de wcpot terecht.
Mijn zoon was nog wakker en wilde me te hulp schieten maar meer dan het aanbieden kon niet, dit moest ik alleen doen. Hij kwam nog wel een glaasje water brengen voordat ik trillend als een rietje de douche in ging om even op te warmen. Ook kwam hij een krukje brengen waar ik op kon zitten en veranderde het douchelicht in een zacht lampje zodat ik niet in het felle licht hoefde te zitten. Ik had de doktersafspraak maar laten staan.
‘Zo dat is lang geleden,’ begon mijn arts, ’hoe gaat het met je?’ Ik vind dit bij een huisarts altijd een bijzondere vraag en mijn ‘ja, dacht boek maar eens een ander uitje dan de supermarkt’ verraste hem dan ook. We hadden het even kort over het rare jaar- zijn milde corona en dat het fijn is dat de kappers weer open mogen voordat we aan mijn oor gingen beginnen. ‘Oei, ik zie het al, die is flink ontstoken.’ Zijn nou niet de geruststellende woorden die je wil horen. Zijn vraag, waarom ik niet eerder was gekomen, liet ik maar even in het midden. Met een sterkte antibioticakuur en oordruppels mocht ik weer naar huis.
En daar ben ik nog steeds, naast de oorpijn helpt de antibiotica nou echt niet bepaald eetlustopwekkend. Het is wel goed voor de corona-kilo’s, maar of ‘peuter in je oor en verlies 5 kilo’ een bestseller zal worden betwijfel ik. Ik probeer voorzichtig wat te eten, heb Netflix al weer bijna uit en ga nu lekker in bad. Hopelijk ben ik snel weer boven Jan en heb ik leukere dingen te melden in deze blog.
Reactie schrijven