Punt

Het heeft gesneeuwd, goed om even ‘the obvious the staten’ in mijn corona diary. En niet zo’n lullig beetje wat al verdwijnt zodra het de grond raakt, maar gewoon een pak. De wereld werd wit, de socials stroomden vol foto’s, mijn hond ging uit zijn dak en de beelden van sneeuwpret vulden ons gezichtsveld, maar het was ook koud. Zelfs zo koud dat ik mijn slaapkamerraam dicht deed, sterker nog, ik heb 1 nacht in de slaapkamer van mijn zoon geslapen en slaap al 2 nachten in de woonkamer.

Ik heb namelijk nooit een kachel aan in mijn slaapkamer en om dat na 25 jaar ineens wel te doen leek me niet zo’n goed idee. (Op aandringen van anderen heb ik hem net opengedraaid en dat geeft geen frisse geur af, haalt wel de kou uit de lucht). Nou vind ik het zelf niet heel erg om in de kou in slaap te vallen. Ik kruip dan helemaal als een propje in onder mijn dekbed en als ik eenmaal ben opgewarmd val ik ook gewoon als een blok in slaap. De volgende ochtend er uitkomen is dan het probleem, maar dat is niet de reden van mijn nachtelijke verhuizing. Het is Boefie.

Mijn hondje slaapt bij mij. En nu wil hij wel als we het bed in gaan eisen dat ik ook het dekbed optil zodat hij erbij kan komen. Hij vleit zich dan lepeltje lepeltje tegen me aan en legt zijn kleine snuitje op de onderkant van mijn bovenarm. Met een gesmolten hart val ik dan in slaap, maar daar eindigt hij nooit. Misschien, omdat ik ook ’s nachts niet één vd rustigsten ben? Hij eindigt vaak in de linkeronderhoek van mijn bed boven op het dekbed en dat vind ik met -5 in de slaapkamer toch geen fijn idee. Van mij mag er dus een punt achter de sneeuw, ruim maar op, we hebben het gezien, tot volgend jaar.

Waar ook een punt achter mag is het verhaal van de politie (nou ja een komma). Er kwamen excuses. Sterker nog de politie heeft de zaak serieus opgepakt en gaat nu pro-actief kijken of deze harde aanpak niet nog meer onnodige slachtoffers heeft gemaakt. We trokken de parallel met de toeslagenaffaire, alleen is de politie er sneller bij, biedt oprechte excuses aan en neemt direct haar verantwoordelijkheid (ik stem in maart op de politie).

Gisteren werden we uitgenodigd op het bureau. Mijn zoon wilde mee voor de moral support en omdat zijn vrienden het een beetje awkward vinden met alleen de moeder van hun vriend (een extra excuus van mijn zoon om gewoon mee te mogen). De jongens waren helaas op de verkeerde plek, op het verkeerde moment, hadden de verkeerde leeftijd, de verkeerde outfit en de verkeerde kleur. Dat laatste voelden vooral de ouders en de jongens zelf. De verhalen werden uitgebreid gehoord, ik kreeg weer tranen in mijn ogen toen één van de jongens zijn verhaal vertelde. Geen excuus voor het gedrag wel excuses. Na bijna 2 uur stonden we op straat en voelden een ieder zich gehoord, zijn de excuses aanvaard en komen er vervolgafspraken (vandaar de komma).

Morgen ga ik samen met een groep (politie ea) brainstormen om dit verhaal breder te trekken en te kijken hoe we als maatschappij samen met de politie kunnen optrekken vooral na iets ingrijpends als de rellen. Ik heb de jongens ook uitgedaagd om hier over na te denken. Er moet toch iets positiefs uitkomen om er echt een punt achter te zetten. En dan hoop ik oprecht dat ik na deze periode een punt kan zetten achter mijn onrustige nachten, misschien is de volgende selfie (of tekening van een kunstenaar) dan met iets minder wallen 😊.

P.s. Het portret is gemaakt door Maartje Jaquet nav de live-stream van Bades Foundation waar ik de presentatie deed van het Amazigh Yennayer 2971