Avondklok

Het begon zo goed, zaterdag kreeg ik mijn nieuwe telefoon binnen en veel te enthousiast ben ik hem meteen in gebruik gaan nemen, contacten waren nog niet overgezet en was nog niet aangemeld bij mijn appjes, maar ik had gewoon weer een Samsung, een S20 FE wel te verstaan. Fan Edition. Ik belde dolgelukkig mijn vriendin terwijl ik onderweg was naar een andere vriendin, hond mee voor als het bezoekje uit zou lopen. Zaterdagavond ging namelijk voor het eerst de avondklok in.

Ik bleek vooruitziende gaven te hebben, want liep rond 22 uur het huis uit. Rotterdam-Zuid was uitgestorven. Het was surrealistisch. Ik liep de hoek om en op dat moment stapte een thuisbezorger van zijn fiets af. We wisselden een ‘wij mogen wel’-blik uit en gingen beiden ons weegs, een lege tram reed langs, een verdwaalde auto en nog wat bezorgfietsen en -scooters kwam ik tegen op de terugweg. Bijna thuis reed ook een lege metro voorbij, zaterdagavond.

De zondag was chill. Op veler verzoek ging ik in de avond toch live om mijn wandeling vast te leggen en mensen digitaal mee te laten lopen, het was geen succes en het idee sneuvelde voortijdig en werd ook verwijderd van Facebook. Ik had ook een unheimisch gevoel ineens op mijn vertrouwde dijk. Terug thuis zag ik bij Humberto de beelden van de rellen in het land naar aanleiding van de invoering van de avondklok. Schokkende beelden, heftige taal van de burgemeester van Eindhoven, verbazing en gasten die probeerden te duiden wat niet te duiden viel. Ik was trots op mijn stad, wij hadden het rustig gehouden.

Vanavond hoorde ik echter van mijn zoon dat er op social media oproepen rondgingen om ook in Rotterdam te gaan rellen. Ik zette mijn laptop weer aan en zag dat de berichten ook bij de politie onder de aandacht waren gebracht. Jongerenwerkers riepen jongeren op om verstandig te zijn, maar helaas hebben die oproepen niet geholpen. Ook wij kwamen vandaag in het nieuws. Sterker nog MIJN Rotterdam-Zuid. Op een steenworp afstand, de Beijerlandselaan, hadden jongeren zich verzameld en hoewel er nog geroepen werd ‘niet slopen’ was niet veel later dat precies wat er gebeurde. Ook hier kwam de politie, ME en de waterkannonen in actie. Zucht.

Rond 22 uur ging ik mijn laatste ronde lopen. Ik dacht dat de rust wel was weergekeerd. En hoewel dat wel zo leek hing er nog onrust in de lucht. Politiewagens reden nog af en aan, er cirkelde een helikopter boven mijn hoofd, straten waren afgezet door politiewagens en busjes, ik kwam smeulende resten tegen onderweg en de brandweer die dapper een uitgebrande bus stond af te blussen. Twee jongeren werden hardhandig tegen een muur geduwd en niet veel later meegevoerd in een busje en ik probeerde me dapper op mijn luisterboek te concentreren ondertussen mijn hond smekend door te laten lopen. Goed idee zo’n groot rondje.

Ik was blij, dat ik weer thuis was. Ik was blij dat mijn zoon thuis was (zijn rebellie uit hij door naast het politiebureau bij mij aan de overkant te gaan staan en dan om 21.03 binnen te komen ipv 21.00 uur), maar wat huilt mijn hart. Naast de pandemie hebben we er nu nog een probleem bij: relschoppers. En hoewel ik altijd probeer om zo veel mogelijk oordeelloos te kijken, begrip te hebben voor alle kanten, zeker als er emoties in het spel zijn, moet ik nu toch aan die keer denken dat ik tijdens een driftbui tegen mijn neefje zei: ‘Je mag best boos zijn, maar met stoelen door de kamer gooien is geen goed idee, verzin eens een ander trucje.’ Ik hoop zo dat de relschoppers ook snel een ander trucje verzinnen. Ondertussen doe ik vanavond in plaats van yoga maar de regendans.