Ik ben wezen stappen dit weekend. Nee, niet meteen de corona-kliklijn bellen. Gewoon thuis,
huispak, gemberthee en de vrienden van Amstel-live livestream. Oké ff op pauze gezet voor ‘Wie is de mol?’ maar daarna ging ik gewoon helemaal los in de woonkamer. Ik had een app gedownload om
mijn Iphone te streamen naar mn Samsung tv, want kon de stream op de tv niet openen. Het dubbele geluid loste ik op door mijn oortjes in mijn hand te houden. Ik moest er ff wat voordoen, maar
toen had ik ook wat.
Mijn yogamat was mijn mini-dansvloer, mijn ‘kerstlichtjes’ waren de discolampen en ik was
verbonden met meer dan een half miljoen mede-streamers. Nou is de muziek niet helemaal mijn stijl, maar kon toch met verrassend veel nummers meezingen en je moet wat in corona-tijd. Zelfs de
dance van Armin trok ik tot het einde. Toch leuk het idee dat ik bij meerdere metrobestuurders de verbazing om heb laten slaan in een glimlach, misschien zelfs de slappe lach. Je weet
nooit.Heerlijke zaterdagavond!
De zondag was heel anders. Het zondagmiddagmomentje met Boefie veranderde in een nieuw
trauma deze week. De buurjongen kwam aansteppen en gooide in zijn enthousiasme de stok niet naar beneden, maar in zijn oog. Piepend en met de staart tussen zijn benen sprong hij in mijn armen
om daar als een vaatdoekje in te blijven. Ik versnelde mijn pas richting huis om de schade te bekijken. Zijn linkeroogje zat dicht en ik belde de spoedlijn van de dierenarts. Ik werd
doorverbonden met de dierenkliniek in Barendrecht en daar maakten we een afspraak voor later in de middag met de optie om die te cancellen als het beter zou gaan.
Na zijn hondenschoonheidsslaapje leek het inderdaad die kant op te gaan. Zijn gedrag was namelijk
weer als vanouds, het balletje moest enthousiast door het huis worden gesmeten. Zijn oogje kneep hij nog wel af en toe dicht, maar ik belde toch af. Wel met een zwaar gemoed. Ik was er niet
gerust op en mijn vriend Google ook niet. Na het eten ging ik maar even in bad. Boefie kwam er bij liggen en als afleiding toonde Netflix de serie Lupin. De afleiding werkte, aflevering na
aflevering kwamen voorbij.
‘Mam, mogen we nog even thuis komen chillen?’ Met de voorwaarde dat hij dan eerst nog even de
hond moest uitlaten voor de laatste ronde vervolgde hij de echte reden van zijn vraag. Hij was namelijk aan het chillen in een portiek van zijn vriend (Oh help, we zijn in die fase, dat
mijn zoon nu mijn eigen doelgroep is geworden), maar oom agent kwam roet in het eten gooien. En dat toonplichtverhaal is onzin, hij moest gewoon zijn ID bij zich hebben, ze
kregen bijna een boete en ze waren racistisch.
Nou schermt mijn zoon daar de laatste tijd wel heel vaak mee, en niet om racisme te
bagatelliseren, maar ik probeer hem toch wel altijd te spiegelen. ‘T, denk je niet dat mensen het vervelend vinden als jullie in het portiek hangen?’ ‘Ja, maar toen ze naar onze ID vroegen, zei
mijn vriend, dat hij een paspoort heeft en dat dat te groot is om mee te nemen, toen zei hij “maar JULLIE SOORT heeft toch altijd van die grote tassen” (WTF!!!) en toen we de rommel gingen
opruimen sneerde hij de opmerking“dan kunnen jullie alvast wennen voor later, maar dan met oranje hesjes”. Racisten.’ Mijn mond viel open. ‘Heb je ZIJN ID gevraagd?’ kraamde ik, maar na zijn
ontkennende verbazing gaf hij aan, dat hij gewoon zo snel mogelijk weg wilde. Ik mocht er ook niks mee doen. Ik vind bloggen in de categorie niks vallen.
Even in bad werd dit keer 3 uur*. Met een knallende kop van de dag (en waarschijnlijk het te hete
water) besloot ik om mijn hond toch niet naar de kliniek te brengen, maar het nog een nachtje aan te kijken. Hoe groot was dan ook mijn geluk toen ik vanochtend slaapdronken mijn licht aanknipte
en ik in de twee bruine kraaloogjes van Boefie keek: hij deed het weer. Kom maar op maandag!
*Ik moest ook ineens een wierookstokje aan bij het bad, net in het telefoongesprek met mijn
vriendin wist ik ineens waarom: ik wilde natuurlijk wraak nemen op al het hout vanwege mijn hondje.
Reactie schrijven