Politie

We hadden een rel. Goed om met zo’n aandachtstrekkende zin te beginnen, maar eigenlijk was de rel al geweest. De dag dat ik naar de Carnisse Grienden was, was er een voorval bij het losloopgebied/speeltuintje. Nu was deel 2. En net als bij veel vervolgen was het niet zo goed als de eerste keer. Spoileralert: het liep goed af, al kwam er wel politie bij kijken. (instart reclameblok)

Even kort een situatieschets en een terugblik naar het voorval (al heb ik er volgens mij al kort iets over gezegd in een eerdere blog). In de wijk is er één plek waar de honden vrij los mogen lopen, een dun paadje en dan direct een speelplekje waar honden verboden zijn. Volgens versie 1 kwam er een bewoner op hoge poten melden dat honden hier verboden zijn, de agressieve houding zorgde meteen voor een tegenreactie en dat is toen (bijna) geëscaleerd (gradatie van de escalatie (begin van een gedicht) hangt af van de verteller). Er zijn toen niet mis te verstane dingen gezegd. Volgens versie 2 kwam de bewoner het gewoon melden, ontstond er meteen een agressieve discussie en eindigt het hetzelfde als versie 1.

Gisterenmiddag keken we naar de Leeuwenkuil of het niet druk was met kinderen, dat was niet het geval dus besloten we om er weer heen te gaan. Alleen binnen no-time stroomde het vol en net toen we wilde vertrekken kwamen er 2 wijkagenten aangefietst. Ze kwamen ons niet alleen groeten, maar wilden ook even met ons praten, er was over ons geklaagd in de buurtapp. Op dat moment stoof een dame op de wijkagent af en fulmineerde haar relaas. Ik had deze dame hier nog nooit gezien, maar ze beweerde ons al meerdere keren aangesproken te hebben, de dame van het voorval kwam ook even bevestigen. Ik kende haar, maar ze was nu te boos om mee in gesprek te gaan. De kampen gingen uiteen en de wijkagent fietste van kamp 1 naar kamp 2 om het op te lossen.

Het zat mij niet lekker. Nou hou ik sowieso niet van ruzie, maar ik geloofde niet dat we dit niet gewoon met een gesprek konden oplossen. De peuterpuber in mij schreeuwde dan ook ‘ZELLUF DOEN’ en ik lijnde mijn hondje aan en liep op het kamp van de tegenstanders af. Nou hielp mee, dat ik 1 van de dames voor dit voorval een compliment had gegeven toen ze langs liep (ze zag er namelijk prachtig uit ivm suikerfeest). Ze sprong dan ook meteen op en bood me haar zitplaats aan. De dame die kwam klagen was al wat rustiger, al nam ze me argwanend op (en kwam ze me ontzettend bekend voor). Ik opende het gesprek.

Ze sprak vooral namens haar buurvrouw, die erg veel last had van wat er de vorige keer was gebeurd. Die kwam toen haar huis uit en ik riep haar bij haar voornaam erbij. Ik gaf aan, dat er ook binnen onze ‘eigen’ groep veroordelend was gesproken over wat er was gebeurd. Ze gaf aan, dat ze zich erg aangevallen voelde en ik gaf aan, dat dat bij de andere dame precies hetzelfde was. Ik legde nog uit dat we de honden niet uitlaten, maar dat ze even behoefte hebben om met elkaar te spelen. We gaan proberen voor een hek en in de tussentijd spreken we af, dat we alleen in de middag komen als het rustig is en om 17 uur een andere plek gaan zoeken. Instinctief steek ik mijn hand uit, een knuffel was ze gevoelsmatig nog niet aan toe. Ze schudt mijn hand en had het eerder door dan ik. Alsof ze geëlektrocuteerd werd trok ze haar hand terug. ‘Kut, Corona.’

Onderweg naar huis zag ik dat ik een app had gehad van de andere wijkagent, die zou even langskomen ivm een ander voorval waarvan ik melding heb gedaan bij de politie. Ik appte dat ik zo wel thuis zou zijn. Ging snel wat eten en toen ik boven kwam werd ik gebeld, privé. Met een ‘spreek ik met één van de leukste wijkagenten van Rotterdam?’ nam ik de telefoon op en wilde meteen losbarsten met mijn verhaal, maar de andere kant van de lijn was opvallend stil. Verbouwereerd werd er geantwoord ‘Ehm, mevrouw, u spreekt wel met de politie, maar niet met wie u verwacht.’ Ik was blij dat het geen beeldbellen was. Hij was op zoek naar de naam van de wijkagent die al van de zaak op de hoogte was. En hoewel ik ze alle3 ken, viel na het opnoemen van de namen ineens het kwartje: De 3 J’s. En zo eindigde de dag voor deze beelddenker toch ineens gezellig (ik bespaar jullie de beelden, die verschenen in mijn hoofd.).