Oorlog

Oorlog, het hangt deze dagen in de lucht. Logisch zo rond de herdenking en bevrijding, maar ook met woorden is de oorlog verklaard: de oorlog tegen corona. En ik geloof toch wel in de kracht van woorden. Als we in strijd zijn geeft dat een andere energie, dan als we moeten omgaan met. En nou weet ik dat een gemeenschappelijke vijand ook verbindend kan werken, dat zie je aan de mooie initiatieven, maar op micro-niveau zorgt het ook voor angst en wantrouwen.

 

 

Als je in de supermarkt loopt en iemand loopt te dicht bij, dan behoort hij tot de vijand. Groepen jongeren moeten worden verlinkt en gestraft als ze met meer dan 2 lopen en als je straks in het OV geen mondkapje draagt mag je op het schavot. Dat is wat oorlogstaal ook doet. Het zwart-wit de wereld. Het verhard en maakt van ons soldaten, niet alleen tegen corona, maar vooral ook tegen elkaar als je je niet zo inzet tegen de vijand als ik.

 

 

Gisteren ging internet los na het mondkapjes-verhaal van Rutte. Van straffen tot verwijten (gelukkig ook wel weer creatieve humor), alsof Rutte en consorten een soort übermenschen zijn, die de info al lang hebben, maar het voor ons verzwijgen. Ik ga het weer zeggen, ik vind dat hij het goed doet, maar het feit, dat hij het land leidt door deze crisis geeft jou niet het recht om aan de kant te staan met rotte tomaten of blindelingse volger/strijder. Je mag ook nog zelf. Zelf denken, zelf voelen, zelf doen met de intentie om hier beter, sterker en liefdevoller uit te komen.

 

 

Ik doe dus niet mee met de oorlogstaal. Ik ben dus niet samen tegen corona, maar samen voor een gezonde wereld. Ik word dan ook blij van de stoepkrijtwedstrijd die in de Wielewaal is ontstaan. Niets nieuws zou je zeggen, dat is al op meerdere plekken gebeurd, maar deze plek is bijzonder in veel opzichten. En om dan juist iets verbindends voor een hele wijk op te starten als een mega-handreiking naar elkaar gaat voorbij ego, strijd en winnen, dat gaat over hoop, liefde en (hernieuwd) vertrouwen.

 

 

Ik ben dan ook in de middag blij op mijn fietsje gestapt met mijn doosje stoepkrijt (durf nu niet meer het woord gewapend te gebruiken) om hier een positieve bijdrage aan te leveren. Het leverde ook weer enkele mooie gesprekken op, maar vooral glimlachende gezichten van voorbijgangers. Er stopte zelfs een auto, die terugschreeuwend met een dikke grijns riep ‘krijt je zo je telefoonnummer ook op straat? Dan rij ik nog ff terug hoor’. Het werd het woord ‘welkom’. Mijn nummer staat al op het mededelingenbord, maar dat verzuimde ik om terug te schreeuwen.

 

 

Thuis was het na het eten ook even oorlog, vast omdat ik niet aanwezig was. Het begon met een andere definitie van stoeien, vervolgens iets taalkundigs wat verkeerd viel en toen er ook nog gebaren bijkwamen mondde het uit in een echt gevecht. Gehaast moest ik dan ook mijn eigen couscous opeten om vrede te gaan stichten. Eerst verhaal 1 aanhoren, dan verhaal 2, dan bij elkaar brengen en net de nuanceverschillen die voor de 1 belangrijker zijn dan voor de ander benoemen. Uiteindelijk lukte het om ieders aandeel te zien en wat ze anders hadden kunnen doen, maar er gingen eerst nog wat doodsbedreigingen aan vooraf. Het blussen van deze brand duurde langer dan gedacht (ben het aan het verleren vrees ik), dus de wandeling langs de brandgrens lieten we er maar even bij inschieten. Zo maar ff googlen op vredesduif.

 

P.s. de foto vd wielrenner heeft echt niks met dit verhaal te maken, maar vond het op de 1 of andere manier erg amusant hoe hij op zijn telefoon staarde en dan naar de weg. Er gebeurde van alles in mijn hoofd.