Shockwave

Het is weer dinsdag, de dag dat ik naar de fysio mag. Toch een soort uitkijkmomentje in de week, al word ik gemarteld. De blauwe plekken van volgende week nog als getuige. Ik heb de afgelopen weken ervaren wat het is: huidhonger. Mijn zoon hangt nog net niet bij de kindertelefoon aan de lijn, dat -ie wordt doodgeknuffeld, maar het scheelt niet veel. Ik heb de date een half uur later gezet, zodat mijn hond ook nog gewoon met de buurhonden kan ravotten. We zitten nu op 8 honden (als de groep compleet is).

Het plan was eerst om te gaan wandelen naar de praktijk, maar het spelen was zo gezellig en ik hoorde mijn maag rommelen, dus nog ff snel wat eten en toen op de fiets. Bij het stoplicht stopt een man in een gele scooter naast me en hij maakt een positieve opmerking over mijn vele bloemen op mijn fiets en in mijn haar. Ik gooi er een stompzinnige reactie uit, omdat ik alleen maar kan denken ‘dit is geen 1,5 meter, gast!’ Met een ‘jij hebt ook een opvallende kleur scooter.’ verberg ik mijn vurige verlangen van het op groen springen van het stoplicht. Net voordat het ongemakkelijk begint te worden, worden we verlost. F. staat me al op te wachten voor de deur in het zonnetje.

Mondmasker voor, vuurwerkbril op, latex handschoenen aan en mijn eigen handdoek op de tafel. We kijken even vooruit op de persconferentie van die avond en ik neem plaats op de tafel. Er verdwijnen weer wat naalden in mijn lijf terwijl ik op mijn buik lig. ‘Draai maar even om.’ en op dat moment kijk ik hem recht in de ogen. Met dat felblauwe mondkapje komen zijn ogen erg mooi uit. ’Wat een mooie ogen eigenlijk,’ dacht ik. Tenminste ik dacht dat ik dat dacht, want op dat moment realiseer ik me dat ik die zin gewoon heb uitgesproken. Ongemakkelijk wend ik me af, hopend dat hij me nu gewoon weer pijn gaat doen, zodat we het daar over kunnen hebben.

‘Jij doet toch ook shockwave?’ probeer ik als dappere poging om het daar maar over te hebben, wetende dat we het daar al lang over gehad hadden. Hij heeft het 1x geprobeerd bij iemand met frozen shoulder, maar dat had toen geen effect. Collega’s gaven aan wel goede resultaten te boeken. We spraken toen af, dat we het wel een keer zouden proberen. Ik hoop nog steeds op een soort wonder, naaldje, shockwaveje en dan klaar met dat gedoe, maar zo werkt het helaas niet. Hij drukt op een punt van mijn schouder en ik vlieg haast tegen het plafond. ‘Oh hier kunnen we het wel op proberen.’

Er wordt een apparaat voorgereden met allerlei knopjes, een draad en een soort handstaaf met ronde kop. Geruststellend vertelt hij wat er gaat gebeuren en smeert een massagegel op mijn schouder. Hij begint op een plek wat niet pijnlijk is en zet het apparaat aan. Alsof er een bokser inzit die een paar stoten uitdeelt. Toegegeven, dit was een beginnerslesje boksen, totdat hij bij de pijnlijke plek aankwam. Waar is die scheids die deze ronde afblaast? ‘Pijn is fijn’ en ‘Wie mooi wil zijn moet pijn lijden’ mantra ik mezelf, terwijl ik diep van binnen weet dat het onzin is. Ik vraag hem na de behandeling vriendelijk of hij me volgende week gewoon de mond wil snoeren.

De rest van de dag heb ik napijn, zo erg dat ik na het gezellige gourmetten de douche induik en door middel van kokend heet water de boel probeer te verlichten en mijn hoofdpijn te doen verdwijnen. Heb nog net meegekregen van ome Mark dat er niet veel verandert de komende periode, sauna en massage kan ik dus nog maar even uit mijn hoofd zetten. Ik hoop, dat mijn horeca-vrienden het gaan redden. Ik duik vroeg mijn bed in. Het wordt een onrustige nacht. Halverwege de nacht word ik wakker, gooi er nog een pil in en ga maar mijn luisterboek afluisteren, slapen zit er ff niet in. Uiteindelijk ben ik wel ergens in slaap gevallen. Brak schrok ik wakker, zet mijn zoon aan en vervolgens mijzelf. Mijn schouder voelt wat beurs, maar de hoofdpijn is gezakt. Zo mezelf maar trakteren op een extra bak koffie en wat reviews opzoeken van mensen die laaiend enthousiast zijn over shockwave, misschien dat het helpt.