Even twee dagen in één, vannacht hebben we namelijk weer in de kamer gekampeerd en voordat mijn zoon kwam (want dan kunnen we gezellig samen Oogappels vooruitkijken) was het al half 1, het einde heb ik dan ook niet meegemaakt. Boefie begon bij T, dus ik hoopte op een hondvrije nacht, maar helaas, deze ochtend lag hij weer overdwars op me en had ik een stijve nek. Met slaapogen heb ik de hond losgelaten in de tuin, na boodschap 1 en 2, kroop ik weer onder de dekens, maar Boefie was nu klaarwakker en dacht dat mijn slaaphouding een manier was om hem af te leiden en een sein om te spelen. Als een vliegende mini-Bolt mocht eerst mijn neus het ontgelden, waarna mijn oren aan de beurt waren. Uiteindelijk lukte het om hem te kalmeren en kon ik nog ff mijn ogen toe doen, vandaar in de ochtend geen dagverslag en nu zit ik te wachten op All you need en dacht ik snel ff stukkie tikken (ondertussen is de reclame voorbij en typ ik tussen het huilen door), maar heb echt geen idee meer wat ik gisteren nou gedaan heb op hondje, rondje en zitten op mijn kontje na.
Ik zit dus nu officieel in standje zuignap. Ik heb wel het 2e deel van mijn keuken gedaan en vanochtend dan echt de rest. Niet dat het nou alleJezus veel werk was, maar door het niet af te maken had ik wel een dagdoel erbij. Ik heb verrassend veel extra ruimte gecreëerd. Ik denk dat de berging er toch ook echt aan gaat geloven deze crisis.
Ik wilde wel mijn dagelijks looprondje doen vandaag, maar dat werd dus deze middag. Net buiten kwam ik een ‘oude’ bekende tegen, toen jongere die ik had ingezet om te werken tijdens het Sprookjesfestival (later Zuid on ice), zijn vraag ‘hoe gaat het met u?’ verraste me. Niet dat ik het antwoord niet wist op deze vraag, maar dat ik ineens u was in zijn ogen. Ik ben al een tijdje u, merk ik, maar ineens schoot door mijn hoofd de vraag wanneer dat nou is gebeurd en of dat een abrupte overgang was of dat het er langzaam in is geslopen. Een mooie vraag om mijn wandeltocht mee te beginnen. Onderweg kwam ik nog een bekende tegen uit het verleden. Ik ben altijd goed in gezichten, maar heb echt geen idee meer waar ik haar van kon. We openen tegenwoordig standaard met de ‘bizarre tijden he?’-vraag en wisselden nog meer beleefdheden uit om alletwee verder een andere kant op te wandelen. De wind was ijzig en stevig op de Kaap (vandaag voor de verandering maar geen bruggenloop gedaan), nog even langs mijn oppashuis gelopen op het Bolderpad, niet vanuit nostalgie, maar in de hoop dat het daar minder winderig zou zijn dan langs het water, was even vergeten dat dat niet het geval was. Dat hier nog geen windmolens in de tuin staan.
Even heel wat anders: mijn hond is hitsig, nou moet ik zeggen, dat het misschien in de lucht hangt, omdat het nu niet mag, maar dat ter zijde, hij is nog te jong. Nu ben ik blij, dat hij nog geen benen en schoenen heeft ontdekt buiten, maar zijn knuffel moet het elke keer ontgelden. Eerst was het nog redelijk onschuldig, maar gisteren verdubbelde ineens zijn geslacht en viel hij na het ‘stoeien’ als een echte vent in slaap, de knuffel nog tussen zijn tanden. Google geeft aan, dat het stress zou kunnen zijn en daar hou ik me dan maar aan vast. Hij kwam gister wel 2 hele grote honden tegen onderweg…. Het kan ook zijn, dat het door de rare tijd komt, ik ga namelijk ook ineens opruimen en schoonmaken, heb vanavond gekookt, wil ineens heel graag naar de kapper, wil iedereen buiten spontaan een knuffel geven, moet echt naar de sauna, wil naar het strand en zo kan ik nog wel ff doorgaan. Bizarre tijden he?
Reactie schrijven